Nederlands impressionisme - van Israels tot Ansingh

In de jaren 1870 begint een groep jonge schilders in Frankrijk zich te richten op het vastleggen van de vluchtigheid van een moment. Veranderend licht en kleur spelen de hoofdrol. Ze negeren hiermee de academische traditie van de schilderkunst. In plaats van het zo precies mogelijk nabootsen van de werkelijkheid zoeken ze naar manieren om een sfeer te vangen, een ‘impressie’. Daarvoor gebruiken ze losse penseelstreken en ongemengde verf. Ze worden door critici al snel ‘de impressionisten’ genoemd. Onder hen zijn Claude Monet, Pierre-Auguste Renoir en Edgar Degas. Dankzij de uitvinding van de verf in een tube kunnen de impressionisten ook buiten gaan schilderen. Zo kunnen ze nog beter een directe indruk van hun omgeving weergeven. Het impressionisme zal een belangrijke voedingsbodem voor de ontwikkeling van de moderne schilderkunst zijn. 

In diezelfde periode krijgen Nederlandse kunstenaars steeds meer contact met hun collega’s uit Frankrijk. Vanaf eind jaren 1880 begint het impressionisme ook echt in Nederland, met als belangrijkste figuren George Hendrik Breitner, Isaac Israels, Willem de Zwart en Jan Toorop. Ook de Amsterdamse Joffers, zoals Lizzy Ansingh, werken in een impressionistische stijl. Net als hun Franse collega’s kijken ze naar alledaagse, schijnbaar toevallige momenten. Ze werken vaak in de stad en schilderen veel figuren. In deze presentatie van de Fundatie Collectie staan de werken van de Nederlandse impressionisten centraal.

_{Piet Mondriaan, rij van elf populieren in rood, geel, blauw en groen, 1908, De Fundatie Collectie}

Blijf op de hoogte