“The one who can transform a visual impression into a poetic word has apprehended the soul of this impression.” – Marianne von Werefkin

In 'Over Werefkin' brengt beeldend kunstenaar Leiko Ikemura door middel van prachtige poëzie een hommage aan Werefkin.

Poëzie in de salon van Werefkin

Werefkin’s kring van kennissen bevat veel vrouwen die hun weg probeerden te vinden in een door mannen gedomineerde kunstwereld. Ondanks de verschillende achtergronden, zowel cultureel als artistiek, vonden ze de verbinding door hun gezamenlijke passie voor het uitdagen van traditie en het vernieuwen van de kunsten en maatschappelijke normen.

Eén van deze vrouwelijke kunstenaars was Duitse schrijver en dichter Else Lasker-Schüler. Lasker-Schüler, die op haar vierde al kon lezen en schrijven, kende een veelbewogen leven waarbij ze gedurende haar hele leven rondreisde. Voor bijna al haar kennissen verzon ze bijnamen en ze schreef brieven aan veel van deze kennissen. Zo ook voor en aan Marianne von Werefkin: “Die Blauwe Reiterreiterin”. Lasker-Schüler doorbrak de gendernormen door Werefkin niet in het “Damensattel” te plaatsen, maar een combinatie van zowel mannelijke als vrouwelijke aanspreekvormen te gebruiken. Uit gedichten van Lasker-Schüler blijkt dat ze Werefkin niet alleen ziet als een “lieve vrouwelijke schilder”, maar ook als “nobel en stoer”.

In een brief/gedicht aan Werefkin reflecteert Lasker-Schüler op het werk van Werefkin. “Wann darf ich kommen—ich träume von der Süßigkeit Ihrer Bilder”. Wanneer mag ik komen? Ik droom van de zoetigheid van je werken.

_{Letter by Else Lasker-Schüler to Marianne Werefkin (blaue Reiterreiterin), 1913, pen, ink and crayon on paper, 16.5 × 13.5 cm, private collection}

Plan je bezoek
Blijf op de hoogte